Ένα υπέροχο άρθρο του Μένιου Σακελλαρόπουλου.
Συμβαίνουν αλλού… Τη στιγμή που «μαχαιρωμένη» η Μπάγερν έπεφτε στο καναβάτσο και μάλιστα μέσα στην «αρένα» της, τη στιγμή που ο ένας μετά τον άλλο οι Γερμανοί παίχτες ξάπλωναν αποκαμωμένοι και απογοητευμένοι στο χορτάρι, αποκλεισμένοι και ταπεινωμένοι από την Ίντερ, χάνοντας μια πρόκριση που φαινόταν βέβαιη υπέρ της, τότε λοιπόν, τη μαύρη ώρα, δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ να εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο.
Να βρίσει για παράδειγμα τον προπονητή της Ίντερ, τον Λεονάρντο, που κυλιόταν «προκλητικά» στο χορτάρι (όπως θα έγραφαν εφημερίδες στην Ελλάδα). Να φτύσει τον Ετό που χόρευε στο σημαιάκι του κόρνερ. Να χτυπήσει τον Πάντεφ που έβαλε το γκολ-μαχαιριά στο 88ο λεπτό και πέταξε έξω τη Μπάγερν. Να κλοτσήσει τον Σνάϊντερ που ύψωνε τις γροθιές του στον ψυχρό βαυαρικό ουρανό. Να τρέξει στη φυσούνα και να κυνηγήσει τους παίχτες της Ίντερ που τολμούσαν να πανηγυρίζουν σε ξένο αχυρώνα…
Δεν βρέθηκε λοιπόν ούτε ένας! Κι εκεί θα υπήρχαν σίγουρα κάποιοι μεθυσμένοι από τρελή μπυροποσία, κι εκεί θα υπήρχαν θερμόαιμοι, κάποιοι τρελαμένοι από τον αποκλεισμό-σοκ, που θα συζητιέται για χρόνια!
Κανείς λοιπόν δεν μπούκαρε στο γήπεδο, κανείς δεν πέταξε φωτοβολίδες ή άλλα αντικείμενα, κανείς δεν περίμενε τους παίχτες της Ίντερ ή έστω τον διαιτητή για να του πει ότι… ο Ετό έσπρωξε στη φάση του μοιραίου τρίτου γκολ!
Αυτή λοιπόν είναι η ΧΑΩΔΗΣ διαφορά με τα ελληνικά γήπεδα, «άντρα ακολασίας», όπως λένε οι ξένοι και μετά μας κακοφαίνεται! Εμάς των… θιγμένων, που δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας!
Εμείς, φαντάζομαι, ξέρετε τι κάνουμε σε ανάλογες περιπτώσεις: ντου… από παντού, έστω για την τιμή των όπλων και μόνο!
Κι ας μη φταίει κανείς Ετό, κανείς Σνάϊντερ, κανείς Λεονάρντο!
Τι σημασία έχει; ΠΡΕΠΕΙ να φταίνε!
Εμείς εδώ τους… πλακώνουμε, κι άμα λάχει κάνουμε… μηνύσεις –πάντα για την τιμή των όπλων και τον… υπέροχο λαό- και τρίζουμε τους κυνόδοντες!
Κι όποια… κουφάλα δεν συμφωνεί, θα μας βρει μπροστά της!
Αυτά κάνουμε, πουλώντας μαγκιά, ύφος, δύναμη, εξουσία.
Αυτό το χτεσινό παιχνίδι Μπάγερν-Ίντερ ήταν σκέτη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!
Κι όχι μόνο γιατί μας έδειξε ξανά το χάος που μας χωρίζει, αλλά γιατί ανέδειξε και κάτι ακόμα, πολύ πιο βασανιστικό σε σχέση με τις συνήθειές μας.
Εκεί στα ξένα ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να κερδίζει το αουτσάιντερ και μάλιστα σε «εχθρικό» έδαφος, εδώ, στα δικά μας τα μέρη, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να χάνει το φαβορί, το οποίο πρέπει να κερδίσει ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ, πάση δυνάμει!
Γι’ αυτό το ρημαδιασμένο το Τσάμπιονς Λιγκ είναι στην ουσία ένα (ακόμα) χαστούκι στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Εκεί ζουν το μεγαλείο του ποδοσφαίρου, τυλιγμένο με τον απόλυτο πολιτισμό, εδώ κυριαρχεί το τσουνάμι των μηνύσεων (οι πάντες κατά πάντων!), των προσβολών, μια μπουζουκλερί της κασέτας, του CD, του DVD…
Μας έκανε μεγάλη ζημιά η Μπάγερν και η Ίντερ, αναδεικνύοντας άθελά τους την υποκουλτούρα μας, αυτήν για την οποία μάλιστα… καμαρώνουμε!
Κι ήταν αυτό το περίφημο «κράτος ασυστόλων» που λέγαμε και παλιότερα. Πάντα βεβαίως για τους άλλους, ποτέ για μας…
Τελικά μήπως δεν πρέπει να βλέπουμε Τσάμπιονς Λιγκ, αφού βλάπτει σοβαρά τα νεύρα και την υγεία;
ΠΗΓΗ
Να βρίσει για παράδειγμα τον προπονητή της Ίντερ, τον Λεονάρντο, που κυλιόταν «προκλητικά» στο χορτάρι (όπως θα έγραφαν εφημερίδες στην Ελλάδα). Να φτύσει τον Ετό που χόρευε στο σημαιάκι του κόρνερ. Να χτυπήσει τον Πάντεφ που έβαλε το γκολ-μαχαιριά στο 88ο λεπτό και πέταξε έξω τη Μπάγερν. Να κλοτσήσει τον Σνάϊντερ που ύψωνε τις γροθιές του στον ψυχρό βαυαρικό ουρανό. Να τρέξει στη φυσούνα και να κυνηγήσει τους παίχτες της Ίντερ που τολμούσαν να πανηγυρίζουν σε ξένο αχυρώνα…
Δεν βρέθηκε λοιπόν ούτε ένας! Κι εκεί θα υπήρχαν σίγουρα κάποιοι μεθυσμένοι από τρελή μπυροποσία, κι εκεί θα υπήρχαν θερμόαιμοι, κάποιοι τρελαμένοι από τον αποκλεισμό-σοκ, που θα συζητιέται για χρόνια!
Κανείς λοιπόν δεν μπούκαρε στο γήπεδο, κανείς δεν πέταξε φωτοβολίδες ή άλλα αντικείμενα, κανείς δεν περίμενε τους παίχτες της Ίντερ ή έστω τον διαιτητή για να του πει ότι… ο Ετό έσπρωξε στη φάση του μοιραίου τρίτου γκολ!
Αυτή λοιπόν είναι η ΧΑΩΔΗΣ διαφορά με τα ελληνικά γήπεδα, «άντρα ακολασίας», όπως λένε οι ξένοι και μετά μας κακοφαίνεται! Εμάς των… θιγμένων, που δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας!
Εμείς, φαντάζομαι, ξέρετε τι κάνουμε σε ανάλογες περιπτώσεις: ντου… από παντού, έστω για την τιμή των όπλων και μόνο!
Κι ας μη φταίει κανείς Ετό, κανείς Σνάϊντερ, κανείς Λεονάρντο!
Τι σημασία έχει; ΠΡΕΠΕΙ να φταίνε!
Εμείς εδώ τους… πλακώνουμε, κι άμα λάχει κάνουμε… μηνύσεις –πάντα για την τιμή των όπλων και τον… υπέροχο λαό- και τρίζουμε τους κυνόδοντες!
Κι όποια… κουφάλα δεν συμφωνεί, θα μας βρει μπροστά της!
Αυτά κάνουμε, πουλώντας μαγκιά, ύφος, δύναμη, εξουσία.
Αυτό το χτεσινό παιχνίδι Μπάγερν-Ίντερ ήταν σκέτη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!
Κι όχι μόνο γιατί μας έδειξε ξανά το χάος που μας χωρίζει, αλλά γιατί ανέδειξε και κάτι ακόμα, πολύ πιο βασανιστικό σε σχέση με τις συνήθειές μας.
Εκεί στα ξένα ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να κερδίζει το αουτσάιντερ και μάλιστα σε «εχθρικό» έδαφος, εδώ, στα δικά μας τα μέρη, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να χάνει το φαβορί, το οποίο πρέπει να κερδίσει ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ, πάση δυνάμει!
Γι’ αυτό το ρημαδιασμένο το Τσάμπιονς Λιγκ είναι στην ουσία ένα (ακόμα) χαστούκι στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Εκεί ζουν το μεγαλείο του ποδοσφαίρου, τυλιγμένο με τον απόλυτο πολιτισμό, εδώ κυριαρχεί το τσουνάμι των μηνύσεων (οι πάντες κατά πάντων!), των προσβολών, μια μπουζουκλερί της κασέτας, του CD, του DVD…
Μας έκανε μεγάλη ζημιά η Μπάγερν και η Ίντερ, αναδεικνύοντας άθελά τους την υποκουλτούρα μας, αυτήν για την οποία μάλιστα… καμαρώνουμε!
Κι ήταν αυτό το περίφημο «κράτος ασυστόλων» που λέγαμε και παλιότερα. Πάντα βεβαίως για τους άλλους, ποτέ για μας…
Τελικά μήπως δεν πρέπει να βλέπουμε Τσάμπιονς Λιγκ, αφού βλάπτει σοβαρά τα νεύρα και την υγεία;
ΠΗΓΗ
1 σχόλιο:
Πολύ σωστό το άρθρο. Με μία παρατήρηση μόνο. Ότι όταν και οι δικές μας ομάδες παίζουν στην Ευρώπη, πλέον και οι δικοί μας οπαδοί είναι κύριοι! Γιατί άραγε;...
Δημοσίευση σχολίου